09-07-2013, 11:10 AM
Πρώτα απ’ όλα να ξεκαθαρίσω -αν και αυτονόητο- ότι μοναδικό ενδιαφέρον μου για να γράφω στο φόρουμ είναι να βοηθάω, μέσα από μονόλογους ή καλλίτερα διαλόγους, τους πιο καινούργιους χομπίστες από μένα να λιγοστεύουν την απορία και τη σύγχυση με το ασυμμάζευτο χάος της πληροφορίας που διατρέχει το διαδίκτυο. Σε καμιά περίπτωση να παραβάλλω γνώμη σε γνώμες άλλων.
Η συζήτηση με τον Στέλιο σε αυτό το νήμα όχι μόνο δεν είναι κάτι καινούργιο αλλά -ακριβώς αντίθετα- κάτι που επαναλαμβάνεται και θα συνεχίσει να επαναλαμβάνεται στο διηνεκές σε όλα τα φόρα διεθνώς, καθώς εκπροσωπεί όχι απλά δύο αντιλήψεις αλλά δύο ολόκληρες Σχολές, δύο διαφορετικά πρωτόκολλα.
Η μια θέλει το ρολλ να διδάσκεται, να εξασκείται και να κατακτιέται από τα πρώτα βήματα, μόλις ο καγιάκερ μάθει να κρατάει το κουπί. Γι αυτό βλέπετε στα φιλμάκια τόση σχολαστική επιμονή στο σεταπ, στη διευθέτηση του ιστού πλάι στην κουπαστή και στον οριζόντιο προσανατολισμό της κουτάλας. Η λογική είναι -όπως αναλύει με απόλυτη συνέπεια και ο Στέλιος- να καταγραφεί στο μυαλό και το σώμα μια αυτοματοποιημένη μνήμη, μία υπορουτίνα, που θα εκτελείται μηχανικά κάθε που δίνεται η εντολή. Έτσι θα εφοδιάζεται ο νέος κανοΐστας από την αρχή με αυτοπεποίθηση και αισιοδοξία για τη συνέχεια – ένα αληθινά αξιοσέβαστο επιχείρημα.
Σημειωτέον, από αυτή τη νοοτροπία αναδείχτηκε και η ανάγκη, κάθε παραμικρή παραλλαγή στην αλληλουχία των ενεργειών να ονοματολογεί και ένα διαφορετικό ρολλ.
Η άλλη Σχολή συστήνει να μένει το ρολλ προσωρινά στη μπάντα και να δίνεται αμέριστα έμφαση στην εξάσκηση των δεξιοτήτων για την εξισορρόπηση, την προώθηση και την πηδαλιούχηση του σκάφους. Η λογική της είναι ότι πριν ψαχτείς πώς θα επανέλθεις, πρέπει να ενδιαφερθείς για το πώς θα συνεχίσεις και αναρωτάει ποια αξία θα διατηρούσε να ανασηκωθείς, αν αιτία της πτώσης σου ήταν η αδυναμία να κρατηθείς ορθός – ένα εξίσου αξιοσέβαστο επιχείρημα.
Εκεί η τεχνική του ρολλ αποτυπώνεται αβίαστα με το πλήρωμα του χρόνου, σαν φυσικό επακόλουθο της βαθιάς κατανόησης της δυναμικής του κουπιού και του σώματος. Δεν μαθαίνεται, εκπονείται το ρολλ ! Δεν έχει συγκεκριμένη φόρμα ούτε κανένα όνομα – είναι απλά άλλη μία περίτεχνη κουπιά, η ενδεδειγμένη δράση στη συγκεκριμένη περίσταση.
Οι θιασώτες αυτής της άποψης χαρακτηρίζουν το μη-χα-νι-κό ρολλ ανούσια φιγούρα, που δεν εντάσσεται στις αληθείς τεχνικές, κάτι σαν τη σούζα στις μοτοσικλέτες. Εμφανίζονται κατά καιρούς επώνυμοι βιρτουόζοι να προσποιούνται πως δεν το κατέχουν, μόνο και μόνο για να δείχνουν την περιφρόνησή τους. Άλλοι πάλι περίεργοι τύποι επιδείχνουν αυτάρεσκα ντουζίνες από παραλλαγές, χωρίς να παρουσιάζουν άλλες δάφνες στο ιστορικό τους.
Για όλους εμάς τους χθεσινούς ακόμα, τους νιούμπιδες, είναι νομίζω φρόνιμο να μένουμε ανένταχτοι σε τέτοιους διαξιφισμούς και απλά να αντλούμε από όλα τα πεδία ερεθίσματα για προβληματισμό.
Πόσο σχετικά όμως είναι τα πράγματα φαίνεται και από το εξής: Ανάλογα με τη φύση της δραστηριότητας που συνηθίζει καθένας, δείχνει υπεροχή η μία ή η άλλη αντίληψη. Για το πλέιμποατινγκ, όπου ηθελημένα ρισκάρεις και συνέχεια ερωτοτροπείς με συχνές – πυκνές ανατροπές διασκεδάζοντας με το σερφ και τις λαιστρυγόνες του αντιμάμαλου, μοιάζει να περπατάει καλύτερα η πρώτη αντίληψη. Το ρολλ γίνεται προϋπόθεση για να προοδεύουν οι άλλες δεξιότητες.
Στο εξπεντίσιον αντίθετα, όπου πρωταρχικό μέλημα είναι να αποφεύγεις τις κακοτοπιές και βασικός στόχος να προχωράς με κάθε τρόπο το πρόγραμμα εμπρός σε οποιεσδήποτε αντιξοότητες, δείχνει να κερδίζει έδαφος η δεύτερη. Οι ασκημένες δεξιότητες υπόσχονται μαζί με τ΄ άλλα απαραίτητα, ένα πιο αξιόπιστο και διεξοδικό ρολλ.
Η συζήτηση με τον Στέλιο σε αυτό το νήμα όχι μόνο δεν είναι κάτι καινούργιο αλλά -ακριβώς αντίθετα- κάτι που επαναλαμβάνεται και θα συνεχίσει να επαναλαμβάνεται στο διηνεκές σε όλα τα φόρα διεθνώς, καθώς εκπροσωπεί όχι απλά δύο αντιλήψεις αλλά δύο ολόκληρες Σχολές, δύο διαφορετικά πρωτόκολλα.
Η μια θέλει το ρολλ να διδάσκεται, να εξασκείται και να κατακτιέται από τα πρώτα βήματα, μόλις ο καγιάκερ μάθει να κρατάει το κουπί. Γι αυτό βλέπετε στα φιλμάκια τόση σχολαστική επιμονή στο σεταπ, στη διευθέτηση του ιστού πλάι στην κουπαστή και στον οριζόντιο προσανατολισμό της κουτάλας. Η λογική είναι -όπως αναλύει με απόλυτη συνέπεια και ο Στέλιος- να καταγραφεί στο μυαλό και το σώμα μια αυτοματοποιημένη μνήμη, μία υπορουτίνα, που θα εκτελείται μηχανικά κάθε που δίνεται η εντολή. Έτσι θα εφοδιάζεται ο νέος κανοΐστας από την αρχή με αυτοπεποίθηση και αισιοδοξία για τη συνέχεια – ένα αληθινά αξιοσέβαστο επιχείρημα.
Σημειωτέον, από αυτή τη νοοτροπία αναδείχτηκε και η ανάγκη, κάθε παραμικρή παραλλαγή στην αλληλουχία των ενεργειών να ονοματολογεί και ένα διαφορετικό ρολλ.
Η άλλη Σχολή συστήνει να μένει το ρολλ προσωρινά στη μπάντα και να δίνεται αμέριστα έμφαση στην εξάσκηση των δεξιοτήτων για την εξισορρόπηση, την προώθηση και την πηδαλιούχηση του σκάφους. Η λογική της είναι ότι πριν ψαχτείς πώς θα επανέλθεις, πρέπει να ενδιαφερθείς για το πώς θα συνεχίσεις και αναρωτάει ποια αξία θα διατηρούσε να ανασηκωθείς, αν αιτία της πτώσης σου ήταν η αδυναμία να κρατηθείς ορθός – ένα εξίσου αξιοσέβαστο επιχείρημα.
Εκεί η τεχνική του ρολλ αποτυπώνεται αβίαστα με το πλήρωμα του χρόνου, σαν φυσικό επακόλουθο της βαθιάς κατανόησης της δυναμικής του κουπιού και του σώματος. Δεν μαθαίνεται, εκπονείται το ρολλ ! Δεν έχει συγκεκριμένη φόρμα ούτε κανένα όνομα – είναι απλά άλλη μία περίτεχνη κουπιά, η ενδεδειγμένη δράση στη συγκεκριμένη περίσταση.
Οι θιασώτες αυτής της άποψης χαρακτηρίζουν το μη-χα-νι-κό ρολλ ανούσια φιγούρα, που δεν εντάσσεται στις αληθείς τεχνικές, κάτι σαν τη σούζα στις μοτοσικλέτες. Εμφανίζονται κατά καιρούς επώνυμοι βιρτουόζοι να προσποιούνται πως δεν το κατέχουν, μόνο και μόνο για να δείχνουν την περιφρόνησή τους. Άλλοι πάλι περίεργοι τύποι επιδείχνουν αυτάρεσκα ντουζίνες από παραλλαγές, χωρίς να παρουσιάζουν άλλες δάφνες στο ιστορικό τους.
Για όλους εμάς τους χθεσινούς ακόμα, τους νιούμπιδες, είναι νομίζω φρόνιμο να μένουμε ανένταχτοι σε τέτοιους διαξιφισμούς και απλά να αντλούμε από όλα τα πεδία ερεθίσματα για προβληματισμό.
Πόσο σχετικά όμως είναι τα πράγματα φαίνεται και από το εξής: Ανάλογα με τη φύση της δραστηριότητας που συνηθίζει καθένας, δείχνει υπεροχή η μία ή η άλλη αντίληψη. Για το πλέιμποατινγκ, όπου ηθελημένα ρισκάρεις και συνέχεια ερωτοτροπείς με συχνές – πυκνές ανατροπές διασκεδάζοντας με το σερφ και τις λαιστρυγόνες του αντιμάμαλου, μοιάζει να περπατάει καλύτερα η πρώτη αντίληψη. Το ρολλ γίνεται προϋπόθεση για να προοδεύουν οι άλλες δεξιότητες.
Στο εξπεντίσιον αντίθετα, όπου πρωταρχικό μέλημα είναι να αποφεύγεις τις κακοτοπιές και βασικός στόχος να προχωράς με κάθε τρόπο το πρόγραμμα εμπρός σε οποιεσδήποτε αντιξοότητες, δείχνει να κερδίζει έδαφος η δεύτερη. Οι ασκημένες δεξιότητες υπόσχονται μαζί με τ΄ άλλα απαραίτητα, ένα πιο αξιόπιστο και διεξοδικό ρολλ.