to ταξίδι άρχισε μέσα αυγούστου του 2009.οταν ολοκλήρωσα το γύρο του νησιού,(7 μέρες) κατάλαβα ότι δε χόρτασα την άγρια ομορφιά της δυτικής πλευράς, κι έπειτα από 3 μέρες, ξανακίνησα να κάνω το μισό γύρο άλλη μία φορά..κατα κανόνα τον Αύγουστο στο Ιόνιο οι άνεμοι είναι ασθενείς το πρωί και ενισχύονται το απόγευμα και το βράδυ συνήθως από ΒΔ διεθύνσεις.τη δεύτερη φορά που διανυκτέρευσα στο Ναυάγιο, τη νύχτα φυσούσε τόσο δυνατός αέρας, που οι μπανέλες της σκηνής ακουμπουσαν στο πάτωμά της!!γύρισα την πορτα στον αέρα μόνο με την κουνουπιέρα κλειστή, και τη φούσκωνε σαν αερόστατο.κυριολεκτικά με σηκωνε στον αέρα!Η Δυτική μεριά είναι η πιο όμορφη και πιο άγρια. εκεί χρειάζεται προσοχή στις παραλίες που θα επιλέξετε για κατασκήνωση, καθώς πολλες εξ΄αυτών έχουν μικρό πλάτος και ακριβώς απο πάνω γκρεμνούς απο τους οποίους γλάροι και αέρας κατακρημνύζουν πετρούλες και κοτρώνες, καθιστώντας τη διανυκτέρευση πολύ επικίνδυνη.εντυπωσιακές οι πολλές και βαθιές σπηλιές, καθώς και το χρώμα του νερού.
Τον Αυγουστο του 2011 τρείς φίλοι,ξεκινήσαμε από Αγιόκαμπο Λαρισας με τα θαλάσσια καγιάκ μας πλήρως φορτωμένα για ένα μεγάλο ταξίδι.Προορισμός Πήλιο και Σποράδες..!σε 3 μέρες είχαμε ήδη διασχίσει την αγρια ομορφιά της ακτογραμμής του Πηλίου, φτάνοντας στο λιμανάκι του Κατηγιώργη.Εκεί η Φίλη μας Δημητρούλα λόγω υποχρεώσεων, φορτωσε το καγιακ σε αμαξι και επέστρεψε Λάρισα.Για τις επόμενες 19 ημέρες, εγώ κι ο Νίκος συνεχίσαμε μόνοι..Σκιαθος - Σκόπελος - Αλόννησος - Κυρά Παναγιά - Γιούρα - Ψαθούρα και αντίστροφα μέχρι τον Κατηγιώργη, όπου ηρθαν και μας πήραν στα τέλη Αυγούστου. Η πορεία που ακολουθήσαμε ήταν τέτοια ώστε είδαμε όλη την ακτογραμμή των νησιών. ποτέ δε φάγαμε σε ταβερνα. κάναμε υποβρύχιο ψάρεμα και μαγειρεύαμε μόνοι. Στα ερημονήσια των Σποράδων όπου κινούμασταν για 6 μέρες δεν υπάρχει πουθενά πολιτισμός και νερό, με εξαίρεση το μοναστήρι στην Κυρα Παναγιά όπου ζει ένας μόνο καλόγερος εδώ και χρόνια, και μια πηγή στα Γιούρα που όμως δεν βρήκαμε.Εκεί ζητήσαμε νερό από περαστικά σκάφη (και μερικές παγωμένες μπύρες!!) Στην Αυγουστιάτικη Πανσέληνο περάσαμε νύχτα από την Αλονησσο στην Κυρα Παναγιά.2 αξέχαστες ώρες νυχτερινής κωπηλασίας κάτω απ΄την πανσέληνο μεσοπέλαγα...συνολικά διανύσαμε 200 περίπου ναυτικά μίλια σε 22 μερες (η Δημητρούλα 60 σε 3 μέρες)
Το συναίσθημα όταν στηρίζεσαι στον εαυτό σου για να επιβιώσεις , όταν ξανοίγεσαι στο Πέλαγος χεριά χεριά, με τη δύναμη της ψυχής σου, δύσκολα μπορούν να καταλάβουν όσοι δεν το τολμήσαν και δύσκολα περιγράφεται με λόγια.Μία εικόνα χίλιες λέξεις λέει η παροιμία!πολλές εικόνες απο αυτό το ταξίδι θα βρείτε στα πιο πάνω links.οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν με απλες compact μηχανές pentax kαι sony απο μένα και το Νίκο.Δεν έχουν επεξεργαστει.ελπίζω να ταξιδέψετε!
Σας χαιρετώ!!
Ενα πολύ ενδιαφέρον σκάφος, ιδίως για όσους θέλουν να έρθουν σε επαφή για πρώτη φορά με το κουπί και το καγιάκ αλλά και όσους θέλουν να πάρουν το σκάφος μαζί τους σε ταξίδι και να εξερευνήσουν πρωτόγνωρα νερά! Διαβάστε το επισυναπτόμενο αρχείο pdf.
Μια πανέμορφη γνήσια κλασσική μοτοσυκλέτα σε άριστη κατάσταση. Πωλείται γιατί ο ιδιοκτήτης που τόσα χρόνια την φρόντιζε μαζί με τις υπόλοιπες 5 αδερφές της δεν έχει την δυνατότητα να ασχοληθεί πια με αυτήν και είναι κρίμα να μαζεύει σκόνη στο γκαράζ. Τιμή 6600 ευρώ.
Καλησπέρα,
Ελπίζω να μην έκανα λάθος που άνοιξα καινούργιο θέμα, ωστόσο νομίζω ότι θα πρέπει να υπάρχει ξεχωριστό θέμα για τα περιοδικά που αφορούν το καγιάκ και όχι ως υποσύνολο του θέματος της βιβλιογραφίας.
Ύστερα από τις πρώτες αναζητήσεις που έχω κάνει έχω βρει δύο ενδιαφέροντα περιοδικά σχετικά με το καγιάκ:
Kαι τα δύο είναι "αμερικάνικα".
Από αυτά που έχω δει, υπάρχει το Canoe&Kayak (http://www.canoekayak.com) που είναι αγγλικό, όμως -όπως υποδηλώνει και ο τίτλος του- δεν είναι περιοδικό που να ασχολείται καθαρά με το καγιάκ.
Γνωρίζει κανείς άλλα περιοδικά από Μ.Βρετανία ή από Ευρώπη;
Όταν κάθισα πρώτη φορά στο ολοκαίνουργιο καγιάκ μου δεν ήξερα ούτε να πιάνω το κουπί !!
Μέσα στον τρελό ενθουσιασμό μου ξεκίνησα να διασχίσω τα ...πελάγη !!! αλλά μετά τα πρώτα μέτρα οι απορίες
πέφτανε βροχή : πως κρατάω το κουπί ? πόση δύναμη να βάλω ? μήπως πάω γρήγορα ? μήπως πάω αργά ? ......
Μετά απο 2 ώρες τα χέρια μου γεμίσανε ...γαλακτικό οξύ , η μέση πόναγε και οι απορίες μου αυξήθηκαν.
Με ακτογραμμή που αγγίζει τα 1046χλμ, ήπιο Μεσογειακό κλίμα, δεκάδες κορυφές πάνω από τα 2000 μέτρα, μοναδική κουζίνα και ιδιαίτερα φιλόξενους ανθρώπους, η Κρήτη, το μεγαλύτερο νησί της Ελλάδας, αποτελεί από μόνη της έναν ιδανικό προορισμό τόσο για ορεινές όσο και θαλάσσιες δραστηριότητες.
Σε αυτό το σύντομο ταξιδιωτικό άρθρο θα προσπαθήσω να προσεγγίσω με απλά λόγια το θαλάσσιο καγιάκ μέσα από μια διήμερη εξόρμηση στο βόρειο τμήμα του νομού Χανίων όπως αυτή έλαβε χώρα στα μέσα του Φεβρουαρίου 2012 με τον φίλο Κώστα και την σύζηγό μου.
Ήταν μια βροχερή Παρασκευή όταν αρχίζαμε να μαζεύουμε τα πράγματα για το ταξίδι. Αντίσκηνο, υπνόσακκοι, γκαζάκι για παρασκευή φαγητού, ζεστά ρούχα, υποστρώματα και ο κωπηλατικός μας εξοπλισμός ήταν αρκετός για να γεμίσει το αυτοκίνητο αλλά και την διάθεσή μας για περιπέτεια.
Ο στόχος μας για το συγκεκριμένο ταξίδι ήταν ο γύρος του Ακρωτηρίου Χανίων. Το Ακρωτήρι (μια κυκλικού σχήματος χερσόνησος ανατολικά των Χανίων) παλαιότερα ονομαζόταν Κύαμον ενώ οι Βυζαντινοί το ονόμαζαν Χάρακα.
Το σύνολο της διαδρομής που έχουμε σκοπό να κωπηλατήσουμε είναι περίπου 40χλμ με κύριο χαρακτηριστικό την απουσία παραλιών για εύκολη προσάραξη και ξεκούραση καθώς και την έκθεση στα καιρικά φαινόμενα του Κρητικού πελάγους.
Κατά τον Κώστα (έχει κάνει τον γύρο της Κρήτης στο παρελθόν και δεκάδες άλλες διασχίσεις εντός και εκτός της Ελλάδος) αποτελεί το δυσκολότερο σημείο της Κρήτης κυρίως για τους λόγους που ανέφερα παραπάνω. Αυτό μας το είπε αφού τελειώσαμε τη διαδρομή
Το δελτίο καιρού το Σάββατο έδειχνε μέχρι 3 μποφόρ μέγιστο ενώ την Κυριακή στο μεγαλύτερο κομμάτι που θέλαμε να διασχίσουμε γύρω στα 4 με 5 μποφόρ προς το απόγευμα.
Αργά την Παρασκευή βρεθήκαμε να στήνουμε το αντίσκηνο μας σε μια μικρή παραλία στον όρμο της Σούδας λίγα μέτρα από το χωριό Καλάμι με θέα τη νησίδα της Σούδας. Το μικρό αυτό νησάκι αρχικά είχε μόνο μια εκκλησία, αυτή του Αγίου Νικολάου ενώ αρκετά αργότερα και συγκεκριμένα το 1571μχ κτίστηκε το Βενετσιάνικο φρούριο Φορτέτσα για τον έλεγχο του όρμου από τους Ενετούς.
Όταν οι Τούρκοι κατέλαβαν την Κρήτη το 1669 δεν κατέλαβαν το μικρό αυτό φρούριο και έτσι η νησίδα της Σούδας ήταν ένα καταφύγιο των Κρητών επαναστατών έως και το 1715 οπότε έπεσε και αυτό στα χέρια των Τούρκων.
Στο βορειοδυτικό πλευρό του, σε μικρή απόσταση, ένα άλλο μικρό νησάκι σχεδόν στρογγυλό, αναφέρεται στους Βενετσιάνικους χάρτες ως νησί των κουνελιών. Στην αρχαιότητα τα νησάκια αυτά ονομάζονταν Λευκαί. Το όνομά τους προέρχεται από την αρχαία ελληνική μυθολογία κατά την οποία λέγεται ότι οι Σειρήνες ηττήθηκαν από τις μούσες, τις οποίες συναγωνίσθηκαν σε κάποιο μουσικό αγώνα και στεναχωρήθηκαν τόσο που τα φτερά τους, έπεσαν από τους ώμους, έγιναν λευκές και μπήκαν στη θάλασσα, και έτσι δημιουργήθηκαν τα νησάκια λευκαί.
Προσπερνώντας τα νησάκια ακολουθεί η μοναδική παραλία που μπορεί να βρει κάποιος σε όλη τη διαδρομή της 1ης ημέρας, αυτή στο Μαράθι. Μια όμορφή παραλία προστατευμένη από τους βορειάδες της Κρήτης.
Από το σημείο αυτό και μετά και μέχρι την περιοχή Σταυρός δεν υπάρχει καμία εύκολα προσβάσιμη παραλία για στάση και ξεκούραση (υπάρχει ένας πολύ μικρός όρμος, σαν φιόρδ το οποίο όμως προσπεράσαμε κατά την κωπηλασία). Το τοπίο όμως είναι τόσο άγριο που σε ταξιδεύει σε μέρη μακρινά. Εκατοντάδες πουλιά σε απόσταση μερικών μέτρων να αγναντεύουν τα καγιάκ και το απέραντο γαλάζιο του Κρητικού πελάγους.
Εντυπωσιακά βράχια και σπηλιές μας συντροφεύουν για το υπόλοιπο της διαδρομής μέχρι να φτάσουμε έπειτα από 6 περίπου ώρες στο χωρίο Σταυρός, το χωριό που έγινε γνωστό σε όλο τον κόσμο από την ταινία Ζορμπάς!
Στην παραλία του Σταυρού αφού ξεκουραστήκαμε, στήσαμε το αντίσκηνο και αφεθήκαμε λίγες ώρες αργότερα στον Μορφέα.
Η 1η ημέρα είχε ολοκληρωθεί με επιτυχία. 25Χλμ συνολικής απόστασης με μέγιστο 3 μποφόρ για κάποιες ώρες και έναν υπέροχο χειμερινό ήλιο.
Την Κυριακή το πρωί και αφού πήραμε ένα πρωινό αστραπή με τον Κώστα να μην αργεί ούτε δευτερόλεπτο ξεκινήσαμε νωρίς το πρωί για να αποφύγουμε τον καιρό που όπως έδειχνε το δελτίο θα άλλαζε ριζικά. Δυστηχώς δεν πέρασε πολύ ώρα μέχρι να αρχίσει να αγριεύει η θάλασσα και τα 4 μποφόρ να κάνουν την εμφάνισή τους.
Αναγκαστικά και ενώ είχαμε σκοπό να βγούμε στην παραλία του Καλαθά (περίπου 1+ ώρα από την εκκίνηση) αλλάξαμε το πλάνο διασχίζοντας μεσοπέλαγα ένα μεγάλο κομμάτι για να μειώσουμε την απόσταση μιας και ο καιρός έδειχνε ότι χειροτέρευε ακόμη περισσότερο και κατά τα λεγόμενα του Κώστα. Σε λίγο το διαπύστωσα και εγώ...πολύ κύμα τελικά αυτά τα 4 μποφόρ.
Τα κύματα ερχότανε από παντού και το tandem πήρε φωτιά! Σε κάποιο σημείο που ερχότανε από πίσω το GPS έγραψε ταχύτητα 15χλμ/ώρα!
Η πλεύση του καγιάκ στο κύμα είναι πολύ εντυπωσιακή, με το μισό καγιάκ στον αέρα από το κύμα η διαδρομή αποκτούσε τελείως διαφορετικό χαρακτήρα από την προηγούμενη ημέρα.
Έπειτα από περίπου 3 ώρες το ταξίδι μας έλαβε τέλος φθάνωντας λιγο πριν το λιμάνι των Χανίων σε ένα μικρό λιμανάκι.
Πολλά ευχαριστώ στον Κώστα το Μανατάκη για την παρέα, το φαγητό, τον καφέ και τις ιστορίες καθώς και την Βίκη που αγγαρέψαμε 2 ημέρες για να πάρουμε τα αυτοκίνητα από το σημείο εκκίνησης.
![[Image: 6828442131_a7542cba8d.jpg]](http://farm8.staticflickr.com/7030/6828442131_a7542cba8d.jpg)
