09-13-2013, 02:58 PM
Λοιπόν, αντί άλλης απάντησης θα κάτσω να διηγηθώ στους δύο φίλους μου και τον Μάνο, μία πολύ πρόσφατη ιστορία.
Μόλις πριν ένα μήνα, Αύγουστο 13, είχα την ευκαιρία μιας ολοήμερης εξόδου με ζευγάρι ιταλών καγιάκερ, που είχαν διαθέσει το δικό τους πακέτο διακοπών για πολυήμερη περιήγηση στις ελληνικές θάλασσες, πρώτα Βόρειες Σποράδες και ύστερα Ιόνια νησιά.
Διαχειριστής καγιακικού κλαμπ με λίγες εκατοντάδες μέλη στη δυτική ακτή, στο ύψος της Ρώμης, ο Μάρτζιο, πολύ καλή γνώστρια και αθλητική ράτσα και η Μικαέλλα. Άνετοι τύποι με ανοιχτά μυαλά και οι δύο, επέτρεψαν χορταστική συζήτηση περί καγιακ όσο και οικονομικής κρίσης στον ευρωπαϊκό νότο, ολημερίς.
Είχαν και οι δύο πανέμορφα, λουστρινάτα, φουλ κάρμπον σκάφη, ναυπηγημένα πριν 6 μήνες σε ιταλικό Οίκο, πιο γνωστό από την εξειδίκευση σε συνθετικά ταραγμένων νερών. Με υπερηφάνεια μου εξηγούσαν ότι η γάστρα τους ήταν εμπνευσμένη σχεδιαστικά από ξακουστό βρετανικό μοντέλο (ονόματα δε λέμε) με κάποιες κόστουμ τροποποιήσεις.
Είτε το πιστέψετε είτε όχι, το δικό μου περίλαμπρο καμάρι έμοιαζε ράθυμο τεμπελόσκυλο, με παχάκια και κωλάκια, δίπλα στις πούρες γραμμές τους – τόσο καθαρόαιμα σκαριά δείχνανε.
Κανένα τους δεν είχε σκεγκ !
Πρόσεχε όμως αντί αυτού κανείς αμέσως την έντονα προεκτεταμένη πρύμη, βαθειά καρινάτη μέχρι την απόληξη.
Φυσικά, ήταν ο πρώτος διάλογος που άνοιξα μαζί τους.
- Δεν είναι απαραίτητα -απαντούσε με Ολύμπια βεβαιότητα ο Μάρτζιο- σε βαριά χρήση, ξέρεις, τα σκεγκ παρουσιάζουν περισσότερα προβλήματα από όσα λύνουν, σπάνε, κολλάνε, και βάλθηκε να μου εξηγεί για τις πρύμνες τους.
- Καλά, καταλαβαίνω, τον διέκοψα, δεν δυσκολεύει όμως η στρέψη τους προσήνεμα ;
- Σε ακραίες περιπτώσεις πιθανόν, απάντησε, λάβε όμως υπόψη σου ότι αυτές οι γάστρες έχουν αλλιώτικη αντίδραση από τη δική σου και ακούνε πιο εύκολα – θα δεις αύριο στη βόλτα.
Καληνυχτίζοντας αργότερα, έμεινα να τρώγομαι με την παροιμιώδη δυσπιστία μου…
Και τα φέρνει -που λέτε- η μοίρα το άλλο πρωί και στην πιο ακατάλληλη ώρα, παραπλέοντας ήδη τη δυσπρόσιτη ακτογραμμή του νότιου μεγανησιού, το σκεγκ μου να συλλαμβάνεται μπλοκαρισμένο από το βοτσαλάκι της προηγούμενης στάσης. Και εντελώς κλειστό όπως ήταν, ο Μαρτζιο να δηλώνει ανήμπορος να το απελευθερώσει εν πλώ. (Δεν έχω βάλει ακόμα κορδονάκι, το γυρεύω μεταξωτό βλέπετε…).
Και να πιάνει πάνω στο διάπλου της χορδής του τόξου ένα μπουρινάκι στο οπίσθιο τέταρτο - ένα κι ένα για γουεδερκόκινγκ. Και να υποφέρω μαρτυρικά για ένα δίωρο ο δύστυχος, εξαντλώντας όλα τα τεχνάσματα που απαριθμεί η τύφλα μου.
Και να τους παρακολουθώ ζηλεύοντας, 20 μέτρα εμπρός μου να σέρνουν ατάραχοι τον χορό οι δύο τους μες την καλή χαρά.
Τι γινότανε ;
Πρώτα απ΄ όλα οι σχεδόν ορθογώνιες πρύμες αντικαθιστούσαν τη δράση περίπου του ρηχού, μισοκατεβασμένου, σκεγκ.
Ύστερα, καταλάβαινες αμέσως από τις κινήσεις τους, ότι αυτές οι γάστρες είχανε ελαχιστοποιημένη δευτερεύουσα σταθερότητα και ασαφές όριο τελικής ευστάθειας, έτσι που το γέρσιμο βάθαινε αβίαστα χωρίς την παραμικρή μυϊκή προσπάθεια, η ροπή επαναφοράς ήταν εξαιρετικά ισχνή.
Εκεί λοιπόν που όλοι εμείς με τις «κοιλάρες» μας, διορθώνουμε από την προσήνεμη πλευρά με παρατεταμένο έντζινγκ και μακριά σουίπ, αυτοί διόρθωναν με σύντομο βαθύ λίνινγκ και φόρουαρτ στρόουκ συνδυασμένη με κοντή χαι μπρέις !!
Επειδή η τακτική αυτή επιτρέπει ασύγκριτα βαθύτερο γώνιασμα, τα σκαριά αποκρίνονταν στο φτερό - μία στις 5 ως 10 κουπιές έφτανε και περίσσευε. Με την ίδια τεχνική πετύχαιναν τις στροφές και κάλυπταν κάθε άλλη ανάγκη αλλαγής πορείας. Απαιτούσε βέβαια ύψιστο επίπεδο αυτοπεποίθησης, αλλά από κει και πέρα την κούραση μάλλον την απάλυνε παρά τη μεγέθυνε.
Στα δικά μας σκάφη δε γίνεται να εφαρμόζουμε εξακολουθητικά την ίδια τακτική μετριάζοντας το σκέγκ, γιατί η γερή φάπα επαναφοράς θα μας φλόγιζε σύντομα τους πλευρικούς κοιλιακούς.
Δυστυχώς, όταν στην επόμενη στάση ζήτησα ανυπόμονος να ανταλλάξουμε σκάφη, φοβήθηκαν μάλλον την πρεμούρα μου και ο Μάρτζιο μου δικαιολογήθηκε αμήχανα, ότι έχουν φιξαρισμένα ποδοστηρίγματα στα δικά τους μπόγια…
Αυτά, είναι τα πραγματικά περιστατικά καλοί μου φίλοι, τη δική μου θεωρητική άποψη την έχω αναπτύξει ήδη εκτενώς σε άλλες θέσεις στο φόρμουμ.
Μόλις πριν ένα μήνα, Αύγουστο 13, είχα την ευκαιρία μιας ολοήμερης εξόδου με ζευγάρι ιταλών καγιάκερ, που είχαν διαθέσει το δικό τους πακέτο διακοπών για πολυήμερη περιήγηση στις ελληνικές θάλασσες, πρώτα Βόρειες Σποράδες και ύστερα Ιόνια νησιά.
Διαχειριστής καγιακικού κλαμπ με λίγες εκατοντάδες μέλη στη δυτική ακτή, στο ύψος της Ρώμης, ο Μάρτζιο, πολύ καλή γνώστρια και αθλητική ράτσα και η Μικαέλλα. Άνετοι τύποι με ανοιχτά μυαλά και οι δύο, επέτρεψαν χορταστική συζήτηση περί καγιακ όσο και οικονομικής κρίσης στον ευρωπαϊκό νότο, ολημερίς.
Είχαν και οι δύο πανέμορφα, λουστρινάτα, φουλ κάρμπον σκάφη, ναυπηγημένα πριν 6 μήνες σε ιταλικό Οίκο, πιο γνωστό από την εξειδίκευση σε συνθετικά ταραγμένων νερών. Με υπερηφάνεια μου εξηγούσαν ότι η γάστρα τους ήταν εμπνευσμένη σχεδιαστικά από ξακουστό βρετανικό μοντέλο (ονόματα δε λέμε) με κάποιες κόστουμ τροποποιήσεις.
Είτε το πιστέψετε είτε όχι, το δικό μου περίλαμπρο καμάρι έμοιαζε ράθυμο τεμπελόσκυλο, με παχάκια και κωλάκια, δίπλα στις πούρες γραμμές τους – τόσο καθαρόαιμα σκαριά δείχνανε.
Κανένα τους δεν είχε σκεγκ !
Πρόσεχε όμως αντί αυτού κανείς αμέσως την έντονα προεκτεταμένη πρύμη, βαθειά καρινάτη μέχρι την απόληξη.
Φυσικά, ήταν ο πρώτος διάλογος που άνοιξα μαζί τους.
- Δεν είναι απαραίτητα -απαντούσε με Ολύμπια βεβαιότητα ο Μάρτζιο- σε βαριά χρήση, ξέρεις, τα σκεγκ παρουσιάζουν περισσότερα προβλήματα από όσα λύνουν, σπάνε, κολλάνε, και βάλθηκε να μου εξηγεί για τις πρύμνες τους.
- Καλά, καταλαβαίνω, τον διέκοψα, δεν δυσκολεύει όμως η στρέψη τους προσήνεμα ;
- Σε ακραίες περιπτώσεις πιθανόν, απάντησε, λάβε όμως υπόψη σου ότι αυτές οι γάστρες έχουν αλλιώτικη αντίδραση από τη δική σου και ακούνε πιο εύκολα – θα δεις αύριο στη βόλτα.
Καληνυχτίζοντας αργότερα, έμεινα να τρώγομαι με την παροιμιώδη δυσπιστία μου…
Και τα φέρνει -που λέτε- η μοίρα το άλλο πρωί και στην πιο ακατάλληλη ώρα, παραπλέοντας ήδη τη δυσπρόσιτη ακτογραμμή του νότιου μεγανησιού, το σκεγκ μου να συλλαμβάνεται μπλοκαρισμένο από το βοτσαλάκι της προηγούμενης στάσης. Και εντελώς κλειστό όπως ήταν, ο Μαρτζιο να δηλώνει ανήμπορος να το απελευθερώσει εν πλώ. (Δεν έχω βάλει ακόμα κορδονάκι, το γυρεύω μεταξωτό βλέπετε…).
Και να πιάνει πάνω στο διάπλου της χορδής του τόξου ένα μπουρινάκι στο οπίσθιο τέταρτο - ένα κι ένα για γουεδερκόκινγκ. Και να υποφέρω μαρτυρικά για ένα δίωρο ο δύστυχος, εξαντλώντας όλα τα τεχνάσματα που απαριθμεί η τύφλα μου.
Και να τους παρακολουθώ ζηλεύοντας, 20 μέτρα εμπρός μου να σέρνουν ατάραχοι τον χορό οι δύο τους μες την καλή χαρά.
Τι γινότανε ;
Πρώτα απ΄ όλα οι σχεδόν ορθογώνιες πρύμες αντικαθιστούσαν τη δράση περίπου του ρηχού, μισοκατεβασμένου, σκεγκ.
Ύστερα, καταλάβαινες αμέσως από τις κινήσεις τους, ότι αυτές οι γάστρες είχανε ελαχιστοποιημένη δευτερεύουσα σταθερότητα και ασαφές όριο τελικής ευστάθειας, έτσι που το γέρσιμο βάθαινε αβίαστα χωρίς την παραμικρή μυϊκή προσπάθεια, η ροπή επαναφοράς ήταν εξαιρετικά ισχνή.
Εκεί λοιπόν που όλοι εμείς με τις «κοιλάρες» μας, διορθώνουμε από την προσήνεμη πλευρά με παρατεταμένο έντζινγκ και μακριά σουίπ, αυτοί διόρθωναν με σύντομο βαθύ λίνινγκ και φόρουαρτ στρόουκ συνδυασμένη με κοντή χαι μπρέις !!
Επειδή η τακτική αυτή επιτρέπει ασύγκριτα βαθύτερο γώνιασμα, τα σκαριά αποκρίνονταν στο φτερό - μία στις 5 ως 10 κουπιές έφτανε και περίσσευε. Με την ίδια τεχνική πετύχαιναν τις στροφές και κάλυπταν κάθε άλλη ανάγκη αλλαγής πορείας. Απαιτούσε βέβαια ύψιστο επίπεδο αυτοπεποίθησης, αλλά από κει και πέρα την κούραση μάλλον την απάλυνε παρά τη μεγέθυνε.
Στα δικά μας σκάφη δε γίνεται να εφαρμόζουμε εξακολουθητικά την ίδια τακτική μετριάζοντας το σκέγκ, γιατί η γερή φάπα επαναφοράς θα μας φλόγιζε σύντομα τους πλευρικούς κοιλιακούς.
Δυστυχώς, όταν στην επόμενη στάση ζήτησα ανυπόμονος να ανταλλάξουμε σκάφη, φοβήθηκαν μάλλον την πρεμούρα μου και ο Μάρτζιο μου δικαιολογήθηκε αμήχανα, ότι έχουν φιξαρισμένα ποδοστηρίγματα στα δικά τους μπόγια…
Αυτά, είναι τα πραγματικά περιστατικά καλοί μου φίλοι, τη δική μου θεωρητική άποψη την έχω αναπτύξει ήδη εκτενώς σε άλλες θέσεις στο φόρμουμ.
