09-11-2012, 04:40 PM
Θέλω να προτείνω κάτι, που ίσως φανεί ριζοσπαστικό αλλά είναι η μόνη ρεαλιστική πραγματικότητα. Θα είχαμε έτσι να βοηθήσουμε και όλους τους καινούργιους φίλους, να ξεκαθαρίζουν κάποιες έννοιες και να μη βασανίζονται άδικα.
Προτείνω λοιπόν να εξαλείψουμε εντελώς από τη φιλολογία του καγιάκ την έννοια «ταχύτητα».
Όπως μου εξηγούσε μόλις χθές ο Σταύρος Γεωργαράκης, κανένας κατασκευαστής στον κόσμο δεν δίνει «ταχύτητες» των προϊόντων του. Είναι άλλωστε αυτονόητο για τον καθένα μας, ότι οι ταχύτητες που μπορεί να καταγράψει το κάθε σκάφος εξαρτώνται πολύ περισσότερο από τον κωπηλάτη και πολύ λιγότερο από το σκαρί.
Η μόνη έννοια ταχύτητας που ευσταθεί είναι εκείνη της «οριακής ταχύτητας» δηλαδή της μέγιστης που μπορεί να επιτευχθεί πριν το σκάφος αρχίσει να αγκομαχάει στην ανηφόρα της ράχης του κύματος που σηκώνει η ίδια η πλώρη του.
Αυτή, όμως, σημειώνεται όταν το μήκος κύματος (που μεγαλώνει σταδιακά όσο αυξάνει η ταχύτητα) γίνει ίσο με το μήκος της ίσαλης γραμμής, Η σχέση είναι μονοσήμαντη και δεν εξαρτάται από κανένα άλλο χαρακτηριστικό του σκάφους, αν και επηρεάζεται από τις συνθήκες του νερού, το ειδικό του βάρος και τη θερμοκρασία του. Η οριακή ταχύτητα ΔΕΝ επηρεάζει τις ενδιάμεσες ταχύτητες !
Σε αντικατάσταση -τώρα- του όρου που θα εξαλείψουμε, προτείνω να χρησιμοποιούμε μόνον τον όρο «απόδοση», εννοώντας την υδροδυναμική απόδοση της γάστρας και όχι εκείνης του αναβάτη, όχι δηλαδή της «μηχανής»...
Η απόδοση, με αυτή τη σημασία, έχει να κάνει με την ανάσχεση, την οπισθέλκουσα που δέχεται το σκαρί, όπως αφήνεται να γλιστρήσει ανενόχλητο πάνω στο νερό.
Ένα καλό μέτρημα της «απόδοσης» είναι η απόσταση (προσοχή – όχι ο χρόνος) που θα διανύσει το σκάφος, αφημένο να πλεύσει αβίαστα σε γαλήνια νερά, ξεκινώντας από μία ορισμένη αρχική ταχύτητα (π.χ. 3 κόμβους) και μέχρι να ακινητοποιηθεί εντελώς.
Είναι δύο οι παράγοντες του σκάφους που επιδρούν στην απόδοση. Ο ένας είναι το εμβαδόν αλλά και η τραχύτητα της βρεχόμενης επιφάνειας, που επηρεάζουν την υδροδυναμική τριβή.
Ο δεύτερος, και σημαντικότερος, είναι το μέ-γι-στο πλάτος στο ίσαλο επίπεδο ή -για όσους αρέσκονται στα πολύ ψιλά γράμματα- η μέγιστη γωνία συνεπαφής που καταγράφεται στο ατρακτοειδές σχήμα του ίσαλου περιγράμματος, με απλούστερα λόγια το άνοιγμα της βεντάλιας που σχηματίζει το πρωραίο κύμα.
Κοντολογίς -για τους καινούργιους- το φαρδύ και κοντό σκάφος είναι καταδικασμένο να είναι αργό - οι φυσικές νομοτέλειες δεν υποχωρούν ούτε στα πιο πεισματικά όνειρά μας...
Προτείνω λοιπόν να εξαλείψουμε εντελώς από τη φιλολογία του καγιάκ την έννοια «ταχύτητα».
Όπως μου εξηγούσε μόλις χθές ο Σταύρος Γεωργαράκης, κανένας κατασκευαστής στον κόσμο δεν δίνει «ταχύτητες» των προϊόντων του. Είναι άλλωστε αυτονόητο για τον καθένα μας, ότι οι ταχύτητες που μπορεί να καταγράψει το κάθε σκάφος εξαρτώνται πολύ περισσότερο από τον κωπηλάτη και πολύ λιγότερο από το σκαρί.
Η μόνη έννοια ταχύτητας που ευσταθεί είναι εκείνη της «οριακής ταχύτητας» δηλαδή της μέγιστης που μπορεί να επιτευχθεί πριν το σκάφος αρχίσει να αγκομαχάει στην ανηφόρα της ράχης του κύματος που σηκώνει η ίδια η πλώρη του.
Αυτή, όμως, σημειώνεται όταν το μήκος κύματος (που μεγαλώνει σταδιακά όσο αυξάνει η ταχύτητα) γίνει ίσο με το μήκος της ίσαλης γραμμής, Η σχέση είναι μονοσήμαντη και δεν εξαρτάται από κανένα άλλο χαρακτηριστικό του σκάφους, αν και επηρεάζεται από τις συνθήκες του νερού, το ειδικό του βάρος και τη θερμοκρασία του. Η οριακή ταχύτητα ΔΕΝ επηρεάζει τις ενδιάμεσες ταχύτητες !
Σε αντικατάσταση -τώρα- του όρου που θα εξαλείψουμε, προτείνω να χρησιμοποιούμε μόνον τον όρο «απόδοση», εννοώντας την υδροδυναμική απόδοση της γάστρας και όχι εκείνης του αναβάτη, όχι δηλαδή της «μηχανής»...
Η απόδοση, με αυτή τη σημασία, έχει να κάνει με την ανάσχεση, την οπισθέλκουσα που δέχεται το σκαρί, όπως αφήνεται να γλιστρήσει ανενόχλητο πάνω στο νερό.
Ένα καλό μέτρημα της «απόδοσης» είναι η απόσταση (προσοχή – όχι ο χρόνος) που θα διανύσει το σκάφος, αφημένο να πλεύσει αβίαστα σε γαλήνια νερά, ξεκινώντας από μία ορισμένη αρχική ταχύτητα (π.χ. 3 κόμβους) και μέχρι να ακινητοποιηθεί εντελώς.
Είναι δύο οι παράγοντες του σκάφους που επιδρούν στην απόδοση. Ο ένας είναι το εμβαδόν αλλά και η τραχύτητα της βρεχόμενης επιφάνειας, που επηρεάζουν την υδροδυναμική τριβή.
Ο δεύτερος, και σημαντικότερος, είναι το μέ-γι-στο πλάτος στο ίσαλο επίπεδο ή -για όσους αρέσκονται στα πολύ ψιλά γράμματα- η μέγιστη γωνία συνεπαφής που καταγράφεται στο ατρακτοειδές σχήμα του ίσαλου περιγράμματος, με απλούστερα λόγια το άνοιγμα της βεντάλιας που σχηματίζει το πρωραίο κύμα.
Κοντολογίς -για τους καινούργιους- το φαρδύ και κοντό σκάφος είναι καταδικασμένο να είναι αργό - οι φυσικές νομοτέλειες δεν υποχωρούν ούτε στα πιο πεισματικά όνειρά μας...