Sit on ή Sit in ?

[giorgos ormanoglou]

Χε χε,  Dan,  χρειαζόμουν μία δυναμική εισαγωγή για να μπορέσω να υποστηρίξω αυτό που βασικά εννοώ.
Ότι μία αθλητική δραστηριότητα είναι ευεργετική για τον οργανισμό αν σχεδιάζεται σύμφωνα με τις προδιαγραφές που προστάζει η Φύση και όχι η τεχνολογία,  ή η το μάρκετινγκ.
Πολύωρη και επαναλαμβανόμενη σωματική καταπόνηση από την ανορθόδοξη θέση στην οποία σε τοποθετεί ένα σιτ ον δεν μπορεί παρά,  στο βάθος του χρόνου,  να βλάψει.
Είναι σαν να λέμε ότι το τρέξιμο κάνει πολύ καλό στην υγεία,  αν όμως επιμένεις να τρέχεις κάθε απόγευμα με πολιτικό παπούτσι είναι βέβαιο πως σύντομα θα καταστρέψεις τους αστραγάλους σου,  αργότερα το γόνατο,  τη σπονδυλική στήλη κλπ.
Και το ποδήλατο είναι βέβαιο πως ωφελεί,  αν όμως διανύεις συχνά μεγάλες αποστάσεις με ΒΜΧ,  θα ζημιώσεις.
Αν ο αρσιβαρίστας δεν χρησιμοποιεί ζώνη υποστήριξης θα πάθει πτώση νεφρών – είναι νομοτελειακά προδιαγεγραμμένο.
Το μυστικό στα σιτ ιν είναι ότι όλοι ανεξαίρετα οι μυώνες του σώματος αναλαμβάνουν κάποιο έργο και περιέρχονται σε κατάσταση σύσπασης και εγρήγορσης,  σε μία θαυμαστά εξισορροπημένη και ορθολογική συνεργασία αλληλοϋποστήριξης.  Αυτό είναι σχεδόν αδύνατον να επιτευχθεί με σιτ ον και στο βαθμό που επιχειρείται,  παραμένει κακέκτυπη προσομοίωση.
Η κυριαρχική συμμετοχή των προσαγωγών, των καμπτήρων του ισχίου και των πλευρικών κοιλιακών είναι όλο το κλειδί της υπόθεσης.
Η απολαυστική αίσθηση της επαφής,  της επικοινωνίας με το σιτ ιν που περιγράφουν οι φίλοι,  έχει την αιτία της ακριβώς στο γεγονός, ότι τα ερεθίσματα που σου δίνει το σκάφος είναι αυτά που ζητάει,  που έχει ανάγκη,  το σώμα σου και όχι απλά κάποια που εξυπηρετούν την προώθηση στο νερό.