Thread Rating:
  • 0 Vote(s) - 0 Average
  • 1
  • 2
  • 3
  • 4
  • 5
Συχνότητα κουπιάς-ρυθμός κωπηλασίας
#1
Χθές, λόγω της ήρεμης θάλασσας που βρήκα, μαζί με καρδιακό παλμό (θυμήθηκα να πάρω μαζί μου παλμογράφο επιτέλους), μετρούσα συνεχώς το ρυθμό που κωπηλατούσα.

Μετρούσα λοιπόν, κοντά στις 65-70 ανά λεπτό με το συγκεκριμένο κουπί.

Υποθέτω με το lendal που έχει μεγαλύτερη παλάμη θα μειωθεί.

Θεωρείτε ότι υπάρχει ένα ιδανικό φάσμα μεσα στο οποίο έχουμε την καλύτερη απόδοση στη σχέση απόσταση-χρόνος/οικονομία ενέργειας?
Reply
#2
...κάθε κουπί, κάθε σκάφος, κάθε κωπηλάτης έχει το sweet spot του...
Reply
#3
Δεν διαφωνώ μ΄αυτό. Άνοιξα το θέμα για να δώ εάν υπάρχει "κοινός τόπος" σε κάποια συχνότητα, η οποία δουλεύει ώς βάση, και πάνω σ΄αυτη ανεβάζουμε ή κατεβάζουμε ρυθμό.

Σε πρόσφατο αρθρο σχετικού περιοδικού, υπήρχε αναφορά για 50/λεπτό, συχνότητα την οποία ο αρθρογράφος πρότεινε για χαλαρό cruising. Υποθέτω ότι ένα αντίστοιχο νούμερο μπορεί να προκύψει από την κατάθεση της εμπειρίας μας.
Reply
#4
Πολύ ενδιαφέρον θέμα.  Ο συνδυασμός :
1. του πόση δύναμη βάζουμε στο κουπί 
2. με τη συχνότητα 
3. και τους καρδιακούς παλμούς 
υπάρχει κάποια «φόρμουλα» για αυτά ;
Δηλαδή είναι προτιμότερο υψηλή συχνότητα και λίγη δύναμη ; 
Προσωπικά ρυθμίζω την ένταση – συχνότητα ώστε να μην ξεπερνάω τους 140 -150 παλμούς  , μιλάμε πάντα για πορεία διάρκειας πάνω από 4 ώρες .   
Στο ποδήλατο π.χ. το ιδανικό είναι > 75 περιστροφές το λεπτό με ένταση τέτοια
ώστε οι παλμοί να μην ξεπερνούν το αερόβιο κατώφλι (προς τα πάνω) .
Λογικά θα ισχύει το ίδιο και για το καγιάκ ; 
Reply
#5
Στο ποδήλατο έχουμε δυνατότητα, λόγω των αλλαγών σχέσεων, να κρατάμε σταθερό το ρυθμό μας οπότε και την ένταση .

Στο καγιακ δέ συμβαίνει κάτι τέτοιο. Δεν υπάρχει δυνατότητα αλλαγής κούπας ή αλλαγής γάστρας όταν έχουμε αντίθετο άνεμο. Η μόνες αλλαγές που μπορούμε να εφαρμόσουμε (από την προσωπική μου εμπειρία) είναι, η εφαρμογή μεγαλύτερης δύναμης στο ίδιο εύρος κουπιάς, η μείωση του εύρους ("κοντές" κουπιές), και η αλλαγή γωνίας.

Ποιά είναι όμως, η πιο πρόσφορη απ΄αυτές για ν΄αντιμετωπίσεις αντίθετο άνεμο?

Για να καταλήξουμε σε κάτι θα πρέπει, υποθέτω, να σταθμίσουμε αρχικά μια βάση ... όπως στο ποδήλατο....
Reply
#6
(10-02-2013, 08:44 AM)thanassis link Wrote: Ποιά είναι όμως, η πιο πρόσφορη απ΄αυτές για ν΄αντιμετωπίσεις αντίθετο άνεμο?

Ως προς αυτό υπάρχουν δύο 'σχολές' προσέγγισης.

Κοινός παρονομαστής σε αμφότερες είναι ότι οι λεπίδες του κουπιού θα πρέπει να αποκτήσουν μεγαλύτερη γωνία μεταξύ τους (αυξάνεις δηλ. το λεγόμενο 'feathering'), απ' ότι στην άπνοια, προκειμένου να μειωθεί η αντίσταση της λεπίδας στον αέρα. Αυτό προϋποθέτει βέβαια και μεγαλύτερο δούλεμα του καρπού, αναλογικά, οπότε αν υπάρχει ευαισθησία στην άρθρωση χρειάζεται προσοχή.

Η πρώτη σχολή υπαγορεύει υψηλή γωνία στο κουπί, προκειμένου η λεπίδα να είναι κατά το δυνατόν περισσότερο κάθετη στο νερό, προκειμένου να παραχθεί μεγαλύτερη πρόωση. Αυτό με τη σειρά του όμως απαιτεί και μεγαλύτερη λεπίδα, που με τη σειρά της απαιτεί και μεγαλύτερη δύναμη για να παραχθεί το μέγιστο της ροπής. Άρα, ένας πιο αδύναμος κωπηλάτης ενδέχεται να αντιμετωπίσει πρόβλημα με αυτήν την προσέγγιση.

Η δεύτερη, κατά Brown και άλλους σχόλη, υπαγορεύει χαμηλή γωνία στο κουπί προκειμένου να μειωθεί ακόμα περισσότερο η αντίσταση του κουπιού στον αέρα. Αν υπάρχει και κόντρα κυματισμός λόγω fetch, και όχι μόνο κόντρα αέρας, τότε η προσέγγιση αυτή ενδείκνυται και για τον επιπρόσθετο λόγο ότι έχεις μεγαλύτερη ταχύτητα στις στηρίξεις, αφού το κουπί είναι πιο χαμηλά στο νερό. Άρα, εκεί προτείνεται χαμηλή γωνία και σχετικά γρήγορες κουπιές με μικρότερη διαδρομή.

Αυτό που πρέπει να έχουμε κατά νου είναι ότι, παρ' ότι υπάρχουν κάποιες βασικές αρχές που είναι ωφέλιμο να τηρούνται, δεν υπάρχει μία τεχνική, ένας ρύθμος, μία κοινή φόρμουλα για όλες τις περιπτώσεις. Η προσέγγιση αλλάζει ανάλογα με τις περιστάσεις, λαμβάνοντας υπ' όψιν πολλές παραμέτρους, όπως η φυσική κατάσταση, ο σωματότυπος, ο καιρός, η εκάστοτε θάλασσα, οι ιδιαιτερότητες της κάθε αποστολής ή βόλτας, οι αποστάσεις, κ.λπ.

Βασικοί στόχοι κατά περίπτωση είναι η αποδοτικότητα της κωπηλασίας και η αποφυγή τραυματισμών.
[Image: paimei.jpg]

What the sea wants, the sea will have. The 1.000nm Project.
Reply
#7
(10-02-2013, 09:48 AM)Pai Mei link Wrote: Αυτό που πρέπει να έχουμε κατά νου είναι ότι, παρ' ότι υπάρχουν κάποιες βασικές αρχές που είναι ωφέλιμο να τηρούνται, δεν υπάρχει μία τεχνική, ένας ρύθμος, μία κοινή φόρμουλα για όλες τις περιπτώσεις. Η προσέγγιση αλλάζει ανάλογα με τις περιστάσεις, λαμβάνοντας υπ' όψιν πολλές παραμέτρους, όπως η φυσική κατάσταση, ο σωματότυπος, ο καιρός, η εκάστοτε θάλασσα, οι ιδιαιτερότητες της κάθε αποστολής ή βόλτας, οι αποστάσεις, κ.λπ.

Βασικοί στόχοι κατά περίπτωση είναι η αποδοτικότητα της κωπηλασίας και η αποφυγή τραυματισμών.

Είναι αυτονόητο ότι δεν μπορεί να υπάρξει συνταγή για όλες τις συνθήκες. Μήπως μπορούμε όμως, να κατηγοριοποιήσουμε τις συνθήκες και να θέσουμε, απλοποιημένα έστω, 3 λ.χ. ομάδες κωπηλατών, άς πούμε με βάση την εμπειρία έτσι ώστε να ορίσουμε, ώς βάση παραμέτρους όπως ο ρυθμός, η γωνία, το μήκος ή άλλες που πιθανόν να παραλείπω.

Θα μπορούσε να σταθεί για παράδειγμα μια προτροπή του τύπου : αρχάριος/άπνοια/cruising 50 κουπιές το λεπτό, ώς εκκίνηση πάντα για περεταίρω προσαρμογές?

Reply
#8
Kατά τη γνώμη μου δεν έχει νόημα μια τέτοια κατηγοριοποίηση, θα είναι αναγκαστικά πολύ γενική και δεν νομίζω ότι θα βοηθήσει.

Το βασικότερο απ' όλα είναι να μπορέσουμε να αναπτύξουμε, βελτιώσουμε ή τελειοποιήσουμε το forward stroke. Εκκινώντας από αυτή τη βάση, μπορούμε κατόπιν να κάνουμε τις ανάλογες προσαρμογές.

[Image: paimei.jpg]

What the sea wants, the sea will have. The 1.000nm Project.
Reply
#9
(10-02-2013, 09:54 PM)Pai Mei link Wrote: Το βασικότερο απ' όλα είναι να μπορέσουμε να αναπτύξουμε, βελτιώσουμε ή τελειοποιήσουμε το forward stroke. Εκκινώντας από αυτή τη βάση, μπορούμε κατόπιν να κάνουμε τις ανάλογες προσαρμογές.

Μάλιστα. Η βελτίωση αυτή από που θα πρέπει να ξεκινήσει. Ποια αλληλουχία δεξιοτήτων θα πρέπει να ακολουθήσουμε. Πρώτα το εύρος κίνησης και μετά τη δύναμη και τη συχνότητα ή τηρώντας διαφορετική σειρά.
Reply
#10
Το πρώτο είναι η σωστή στάση του σώματος μέσα στο σκάφος, η ορθή λαβή στο κουπί και βέβαια η όλη κινησιολογία της πρόωσης.

Όταν αυτά εμπεδωθούν σε καλό καιρό, αρχίζουμε να ανεβαίνουμε βαθμιαία σε διάρκειες/αποστάσεις, κρατώντας έναν σταθερό ρυθμό, πολύ κάτω από το κατώφλι μας. Είναι λάθος να δουλεύουμε υψηλές εντάσεις, όταν δεν έχουμε βελτιστοποιήσει την τεχνική, διότι οι όποιες ατέλειες μεγεθύνονται και μπορεί να οδηγήσουν σε τραυματισμούς.

Όσο ανεβαίνουμε σε μίλια, βγαίνοντας από το σκάφος χωρίς ενοχλήσεις στο τέλος, και είμαστε σε θέση να το επαναλάβουμε και την επόμενη μέρα και τη μεθεπόμενη κ.ο.κ, είναι μια ένδειξη ότι πάμε καλά.

Αφότου λοιπόν αποκτηθεί μια καλή βάση, σε επίπεδο τεχνικής, που μπορεί να διατηρείται για κάποια διάρκεια, θεωρώ ότι κατόπιν μπορούμε να αρχίσουμε να βγαίνουμε, βαθμιαία, σε καιρούς, ανεβάζοντας, κατά διαστήματα, και την ένταση της άσκησης.

Από αυτό το σημείο και μετά, από το σημείο δηλαδή που θα αρχίσουμε να βγαίνουμε και σε καιρούς, αρχίζουν να παίρνουν σάρκα και οστά και οι τεράστιες διαφορές ανάμεσα στο flatwater και το καθαρόαιμο sea-kayaking. Όπως συνηθίζω να λέω, ενώ το πρώτο είναι άθλημα, το δεύτερο είναι άθλημα και τέχνη μαζί.

[Image: paimei.jpg]

What the sea wants, the sea will have. The 1.000nm Project.
Reply


Forum Jump:


Users browsing this thread: 1 Guest(s)