09-26-2013, 01:29 PM
Δύο είναι τα ταξίδια που μπορούν να βγούνε εύκολα από Κάλυμνο ένα το Λέρος Λειψοί Αρκιοί και το άλλο Κως Νίσυρος. Το ένα τελείωσε την προηγούμενη εβδομάδα οπότε με το που στέγνωσάν τα πράγματα μου και ξεκούραστηκά λίγο βουρ για το δεύτερο. Έφυγα λοιπόν προχθές αργά το μεσημέρι με προορισμό το νοτιοδυτικό άκρο της Κω και προγραμματισμένη στάση σε μια παραλίαμε το δελεαστικό όνομα paradise! Το δελτίο έδινε 4 - 5 ΒΒΔ ιδανικά στη θεωρία. Στην πράξη ο Απόπλους από την Κάλυμνο ήταν εύκολος και γρήγορος με τους καταβατικούς από τα ψηλά βουνά του νησιού να με σπρώχνουν ανοιχτά στο πέλαγος. Δύο μίλια μέσα όμως ο καιρός γύρισε σε καθαρό δυτικό και έτσι τον είχα μάσκα μέχρι που προσέγγισα το ΝΔ ακρωτήριο της Κω όπου και έστριψα κατά το νότια και τον είχα πρίμα. Επικίνδυνη η μεριά αυτή του νησιού με πολλές ξέρες και δυνατό surf. Στο ηλιοβασίλεμα έφτασα στην παραλία που ήταν έρημη. Στήσιμο μαγείρεμα και ύπνος μέχρι αργά το πρωί αφού τα ψηλά βουνά στην πλάτη της παραλίας έκρυβαν τον πρωινό ήλιο. Σιγά σιγά πλάκωσαν και οι τουρίστες μαζί τους και δύο κούκλες από Νορβηγία που μες στα ροζ φορέματακια τους τις πέρασαν οι μέλισσες για λουλούδια και τις πήραν στο κυνήγι. Βρήκαν καταφύγιο δίπλα στο καγιάκ μου μέχρι που κατάλαβαν ότι και εγώ για λουλούδια τις πέρναγα και έφυγαν για άλλη παραλία...Αφήνω λοιπόν την Κω κατά τις 12 το μεσημέρι και φεύγω για Νίσυρο ενώ ο καιρός είχε ήδη αρχίσει να φορτώνει μα αυτή τη φορά τον είχα με το μέρος μου και μου χάρισε πολλά απολαυστικά μεσοπέλαγα σερφαρίσματα. Η θέα ήταν εξαιρετική με τα νησιά να ορθώνονται τεράστια στον πεντακάθαρο ορίζοντα. Δεν άργησα να φτάσω στη Νίσυρο και παρακάμπτοντας το λιμάνι κατευθύνθηκα ανατολικά προς την. καταπληκτική μαύρη παραλία του ηφαιστειακόυ νησιού. Τα τοπία δίπλα στη θάλασσα με την πετρώμένή λάβα που είχε πάρει τα πιο παράξενα σχήματα είχαν μια απόκοσμη ομορφιά που συνεχιζόταν για μίλια ενώ πιο πάνω κοντά στον κρατήρα οι πλαγιές στολίζονταν από αραιά ελαιόδεντρα. Κατά το απόγευμα και πολύ πριν κρυφτεί ο ήλιος έφτασα στην υπέροχη παραλία μια από τις ωραιότερες στα Δωδεκάνησα μπροστά στο φαράγγι στις πλαγιές του ηφαιστείου. Μόνο ένας κατασκήνωτής βρισκόταν στην παραλία μέσα σε μια αυτοσχέδια τέντα με ξύλινο σκελετό που είχε σκαρώσει 5 μέτρα ψηλά πάνω σε έναν βράχο στην άκρη της παραλίας. Γνωριστήκαμε τον έλεγαν Μήτσο και ήταν από ένα χωριό της Κοζάνης που βγάζει καταπληκτικά φασόλια αλλά τα τελευταία χρόνια ζει στα Εξάρχεια αφού το χωριό του έχει ερήμωσεί και δεν υπάρχουν γυναίκες. Χωρίς γυναίκες δεν υπάρχει ζωή μου είπε. Κατασκήνωσά και εγώ λοιπόν στην παραλία και έτσι γίναμε δύο. Εδώ βρίσκομαι ακόμα την ώρα που γράφω αυτό το κείμενο για δεύτερη φορά αφού την πρώτη χάθηκεστα ασύρματα δίκτυα. Δεν αντέχω να κωπηλατίσω πίσω στην Κάλυμνο. Τα απανωτά ταξίδια με έχουν κουράσει και ο καιρός θα είναι κόντρα οπότε θα περιμένω το καράβι της γραμμής που φεύγει αύριο τα μεσάνυχτα. Αύριο λέω να αφήσω το καγιάκ στο λιμάνι και να πάω να εξερευνήσω τα χωριά και το ηφαίστειο. Για την ιστορία το ταξιδάκι το έκανα με το explorer που αν και όχι τόσο γρήγορο όσο το Taran έφαγε τα μίλια σβέλτα με μέσο όρο λίγο κάτω από τους 4,5 κόμβους με τον τουριστικό μου ρυθμό των 70-75 κουπιών το λεπτό
